Το όνειρο

Στράτος Παπάνης 2001

Σ’ όνειρο και σε φαντασιά αυτή που μ’ αγαπούσε

Με είχε δέσει με σχοινιά

Τη μάγισσα παρακαλά

Να με δολοφονούσε

Και τη ρωτώ στερνή φορά γιατί να με σκοτώσει

Εμένα που την αγαπώ

Και που γι αυτήν καρδιοχτυπώ

Να πικροφαρμακώσει

Μα κείνη δεν μου απαντά και με κοιτά με μίσος

Που τη ζωή αναμετρώ

τι λάθος έκανα να βρω

και την πληγώνω ίσως

-Τα χείλη αυτά που φίλησες ήτανε λαβωμένα

Απ της αγάπης τον καημό

Του έρωτα το στεναγμό

Πολύ πριν από σένα

Κι αν μια στιγμή σου δόθηκαν χίλιες θα σε πεθάνουν

Γιατί απ τον παλιό καιρό

πίνουν του πόνου το λυγμό

το γδικιωμό να μάθουν

Ξυπνώ και την ανάσα της πλάι μου ανασαίνω

Και μ’ αγωνία την κοιτώ

Αν με λατρεύει τη ρωτώ

Στο βλέμμα της βαθαίνω.

Κι ο λόγος της ήταν απαλός σαν τη δροσιά στο χώμα

Με φίλησε αισθαντικά,

Με πάθος και γλυκορωτά

Δεν πέθανες ακόμα?