Σισπλατίνη

Στράτος Παπάνης, 2007

Και συλλογίζομαι πως τούτους τους καιρούς,
που η σισπλατίνη μολεύει το αίμα και τη σκέψη,
υπό όρους μια ζωή δανείζοντάς μου.
Τούτη τη στιγμή, που η προπέλα με μια στροφή
από τον τόπο που γνωριστήκαμε με απομάκρυνε,
και στράφηκε προς το βοριά που σε σκότωσε.
Τούτο το απόγευμα που κορτιζόνες κεραυνώνουν το λογισμό
και κίβδηλη η αλήθεια στ' απόνερα χαροπαλεύει.
Τώρα που το άσχημο πιο ακέραιο από το όμορφο φαίνεται κι ατόφιο
και το ηλιοβασίλεμα την ελπίδα ενταφιάζει.
Τούτη την ώρα της απόγνωσης
διάλεξε ο Θεός ν' απολογηθεί μέσα στην αγκαλιά μου,
γιατί τα πλάσματα του τόσο αστόχαστα παρέδωσε στην οδύνη.
Και να μου ψιθυρίσει
πως το 'αφέονταί σου αι αμαρτίαι' σε κάθε παιδί
παρακαταθήκη αφήνει,
κι 'όλα σου τα συγχωρώ' στον κάθε που πεθαίνει.
Κι αναμάρτητοι οι άνθρωποι όλοι, μόνο που γεννηθήκαν.
Επειδή αυτοί το σύμπαν εξιλεώνουν
και το προαιώνιο σφάλμα με τα δάκρυά τους καθαγιάζουν.
Κι έτσι μέσα στο πλοίο της φυγής μου
ζήτησε ο Θεός να βαφτιστεί άνθρωπος
με μεταστάσεις στους λεμφαδένες
και με ιαχές της πρώιμης ήττας περιτριγυρισμένος.
Μήπως το πνέυμα εξαγνιστεί από της σάρκας τη θνητότητα
και να καταλάβει πια τι ο Θεός είναι.