Αδίστακτες αυγές

S Στράτος Παπάνης, 2004

Είναι κάποια απροσδόκητα καλοκαίρια,

που λάφυρα τη γνώση και την ποίηση

μπρος τα πόδια της καταθέτεις.

Λέξεις ασθμαίνουσες, ασθενικές,στις κρύπτες της ψυχής να παρεισφρύσουν,

σαν κάθαρση, σαν ικεσία,σαν άλλοθι,

την εκατόμβη των πόθων της να εξαγνίσουν.

Ένα δοσίλογο σ’αγαπώ,

Πιο παγερό από την ενοχή,

Πιο ζεστό απ’ την ανάμνηση των ματαιώσεών της,

Να εξαγοράσει μια μια τις αναστολές της,

Περιφρουρώντας αδέσποτους υπαινιγμούς

Να καταλύσει τις αντιστάσεις της

Σαγηνεύοντας τις αυταπάτες.

Να εξωκείλει,

Πλοίο ανέτοιμο και ξεχασμένο,

στης ματιάς της το απροσπέλαστο,

σε βράχια αδηφάγα της αδιαφορίας της

και στις καταιγίδες των αρνήσεών της.

Έρχονται κάποιες αδίστακτες αυγές μετά την καταστροφή ή τη δυστυχία,

που ξυπνάς έχοντας ξεχάσει το φρικτό γεγονός,

την απώλεια του προσώπου που λάτρεψες

και το σπαραγμό με τον οποίο θα ξεπληρώσεις το χρέος σου στην οδύνη.

Ο ύπνος σού χαρίστηκε, άγνωστο γιατί,

και τα όνειρα σε πήραν από το χέρι

να σε περιπλανήσουν για τελευταία φορά στην ανεμελιά της μέχρι τώρα ζωής σου.

Και ξαφνικά,

πριν ακόμα αναπνεύσεις τη νέα μέρα

και αναζητήσεις με λαχτάρα το πρώτο τσιγάρο,

η πραγματικότητα ενσκήπτει αδυσώπητη

να σε παραδώσει στο θρήνο

και να θυμίσει πως το απόθεμα της ψυχής σου ξοδεύτηκε

σε μια μόλις στιγμή.

Δεν είναι ο θάνατος ή ο χωρισμός το μόνο πένθος,

αλλά οι ειρωνικές λεπτομέρειες που παραμένουν απαράλλαχτες,

η ζωή που ένοχη προσπερνά,

το τραπέζι που δεσπόζει στο δωμάτιο,

ο ήλιος που κραυγάζει την αδιαφορία του,

το λουλούδι στο βάζο,

η κοπέλα που χτενίζεται στο παράθυρο,

οι συνήθειες σου που σε καλούν να τις ακολουθήσεις.

Όλα πεισματικά ίδια, όλα εκεί

εκτός από τη εκείνη που για πάντα έχεις χάσει.

Τα δικά της πράγματα,

οι φωτογραφίες της σε μια ακρογιαλιά,

τα ρούχα της στο ντουλάπι να πανηγυρίζουν εις βάρος της

τη συνέχεια της ύπαρξής τους.

Μα πιο πολύ οι δεσμοί που σε ένωναν μαζί της

και τώρα επιμένουν να την συνοδεύσεις στον αφανισμό.