Στράτος Παπάνης, 2006
Πού εξαργύρωσες τόση ομορφιά
Σε πλάνες κλίνες πώς στολίστηκες τη θλίψη
Γέρασες. Και χρεώθηκες τη σήψη
Ειδώλων άνομων που ακόνιζαν καρφιά
Παράφορης αγάπης ιαχή
Σε γήτεψε και σκύλεψε το θαύμα
Κι αφέθηκες να επουλώνεις ένα τραύμα
Επαίτης των καιρών και μοναχή.
Οι έρωτές σου απολίθωμα ωχρό
Οι ελπίδες σου ικέτες που ενδίδουν
Της λήθης παρανάλωμα. Σε προδίδουν
Και εκπορνεύουν ό,τι σου έχει μείνει ιερό.
Μ’ αν απαλλοτρίωσαν τις θωπείες τοκιστές
Η μνήμη της λαγνείας κέρωσε στο βλέμμα
Δυνάστης χρόνος καταχράστηκε το αίμα
Που ανέμελη έφερνες λεία στους θηρευτές
Κι ανέβλυσε από την πτώση η σωτηρία
Η απόγνωση κάθαρση, η άρνηση ευκαιρία
Συναίνεσαν οι οδύνες και σε ραίνουν με αντοχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου