Είμαστε πλασμένοι εμείς

Στράτος Παπάνης, 2005

Είμαστε πλασμένοι εμείς για ταξείδια κοντινά κι εφήμερα.

Καθισμένοι στην πλώρη υποκρινόμαστε

πως η θάλασσα που τις ματαιώσεις εξιλεώνει

απέραντη σαν τη ζωή μας θα είναι,

και η απόδρασή μας εντέλει παντοτινή.

Κι όμως καλά γνωρίζουμε

πως όσο κι αν θεριεύει η παραζάλη,

δίπλα προσμένει το φιλόξενο λιμάνι των προσχημάτων μας,

σαν την καλοκαιρινή ουτοπία ενός νησιού ,

που θα μας σώσει,

αν τα κύματα εξαγριώσει η έπαρσή μας

κι οι θλίψεις κάνουν ρεσάλτο στην ύπαρξή μας.

Είμαστε γλάροι εμείς που τα πλοία της φυγής,σαν επαίτες, ακολουθούμε.

Ορμώντας με σθένος και πυγμή κρώζουμε

την ήττα του νερού να προσετεριστούμε,

καθώς υποταγμένο το θρίαμβο των πανιών μας επικυρώνει.

Μα σαν τη στεριά θαμπώσει η μακρότητα

και οι προπέλες τον τρόμο και τη νοσταλγία αναδεύσουν,

με πανικό και βιάση και απόγνωση φροντίζουμε

από του καραβιού τις ωδίνες να απαλλαγούμε

κατευνάζοντας των προδομένων ιδανικών τα πέλαγα

με σπονδές σε αναλαμπές φάρων ποντισμένων

Και πολύ περισσότερο προσποιούμαστε πως αγνοούμε

ότι και η ζωή μας ατέλειωτη δεν είναι.

Αλλά τη νύχτα,

όνειρα και σχέδια και ρότες ανύπαρκτες χαράσσουμε

σε χάρτες που αυλακώνουν του νου το ατελέσφορο

τινάζοντας από πάνω τους

κονιορτούς καθημερινής φαυλότητας

από τα ερείπια των λεηλατημένων πόθων μας

και την αφλογιστία των συναισθημάτων.

Κι αδιαφορούμε που ο θάνατος παραμονεύει

το αβέβαιο σκαρί μας να σπαράξει,

μη υπολογίζοντας λιμάνια

με το αμετάκλητο τετελεσμένο του

και τις ριπές των απρόσμενων νοτιάδων του…

Είμαστε εμείς τα καράβια και οι χάρτες και οι θάλασσες…

Στις κακοτοπιές του απείρου ακατάπαυστα σμιλεύουμε

αυτό που υπάρχει κι εκείνο

που με λάφυρο την ύπαρξή μας θα υπάρξει.

Μα σαν στους ύφαλους του χρόνου προσαράξουμε

Και το μηδέν απατήσει τους εξάντες,

Με πόνο κι οιμωγές και δάκρυα

Στων καιρών το απροσπέλαστο σκευωρούμε

Χαράσσοντας ανεξάληπτα κι αθόρυβα τ΄αρχικά μας.

Και της φουρτούνας ενορχηστρώνοντας το πένθιμο τραγούδι.